ROBIN

পাপু ‘ বেদান্তদাই [ সৰু আপাদেউৰ পুতেক ] ক ’ লে “ তই এনেই অকলে আমনি পোৱাতকে মোৰ লগতে ব ’ ল মাধুৰিমাহঁতৰ ঘৰৰ অন্নপ্ৰাসন্ন খাই আহোগৈ৷ ” মই ভাবিলোঁ পৰিকল্পনাটো বৰ বেয়া নহয় , সেইদিনা ৰাতি বেদান্তদাৰ ঘৰত কিছু দেৰিলৈকে থকাৰ কথা আছিলে , গতিকে বেদান্তদা যদি নাথাকে মই অকলে কি কৰি থাকিম৷ তেওঁৰ লগতে গ ’ লো , তাত ইতিমধ্যে অনুষ্ঠান শেষ হ ’ বৰেই হৈছিল৷ মানুহৰ আহ - যাহ শেষ হৈছিলগৈ প্ৰায় , আমাক মাতি নি ভিতৰত টেবুলখনতে বহিবলৈ দিলে , লগত আৰু দুজনমান তেওঁলোকৰ চিনাকি মানুহ৷ ৰাতি প্ৰায় চাৰে সাত মান বাজিছিল ছাগৈ৷ দেখিছোঁ দেউতা সোমাই আহিছে৷ হ ’ ব বাৰু , ঠিক আছে -- দেউতাৰ এইটো নিয়মেই৷ নিমন্ত্ৰণ পালে মুঠতে দহো বন কাতি কৰি যাব৷ তাৱৈদেউৱে দেউতাক মাতি মেলি আমি বহি থকা টেবুলখনতে বহিবলৈ দিলে৷ বেদান্তদাৰ কাষতে বহি দেউতাই এফালৰ পৰা মানুহকেইজনৰ লগত চিনাকি হ ’ বলৈ আৰম্ভ কৰি দিলে , “ এওঁ কোন?   এওঁ?   অ , অ , তালৈ মই গৈছোঁ নহয় ... ছাইকেল মাৰি গৈছোঁ ” ইত্যাদি৷ মই দেউতালৈ চাই আছোঁ , মনতে ভাবি আছোঁ মানু